De huidige hulpverlening lijkt teveel richtlijnhulpverlening geworden en vraagt door complexiteit van klachten om een revival van de psychosomatische hulpverlening. Op dit symposium wordt door gerenommeerde sprekers, uit de wetenschappelijke frontlinie van de psycho-somatische (para)medische zorg en GGZ, de noodzaak van een revival van een Psychosomatische benadering in de hulpverlening onderbouwd.

De kern
- ‘Als de dagelijkse realiteit van zorg en welzijn vele gezichten kent is zoeken naar eenduidig bewijs een illusie en een onterechte simplificatie van wat goede zorg is.’ Dit staat in de inleiding van het in 2017 verschenen rapport van de RVS (Raad voor Volksgezondheid en Samenleving) getiteld: ‘Zonder context geen bewijs, over de illusie van de evidence-based practice in de zorg’.

- In dit rapport wordt gesteld dat EBP (evidense-based practice) de kwaliteit en veiligheid van de zorg aanzienlijk heeft verbeterd. Maar, zo wordt er gesteld, er is ook een keerzijde. Deze komt er in de kern op neer dat de kennis waar EBP vanuit gaat een reductie van de werkelijkheid is. Het bewijs als basis voor goede zorg is dus een illusie. Voor goede, patiëntgerichte zorg zijn naast externe kennis ook andere kennisbronnen nodig die EBP onderbenut: klinische expertise, lokale kennis, kennis afkomstig van patiënten, kennis van de context (de leefomstandigheden en voorkeuren van patiënten, de setting waarin zorg plaatsvindt) en van de waarden die in het geding zijn. Omdat elk besluit betrekking heeft op een specifieke hulpvrager en plaatsvindt in een specifieke context, kan besluitvorming in de zorg gezien worden als een experiment in het verbinden van verschillende kennisbronnen. Onzekerheid is hieraan inherent en moet niet ontkend maar juist omarmd worden. Van elk besluit kan en dient geleerd te worden.

Hier zien wij, de Society for Psychosomatic Medicine, een duidelijke noodzaak van een  revival van psychosomatische hulpverlening. In plaats van een teveel aan   kookboekgeneeskunde juist een context- en patiëntgerichte aanpak. Aspecten die gescheiden lijken als één geheel beschouwen: accepteren van complexiteit én het benaderen van het geheel, gekoppeld aan een duidelijke eigen regie van patiënten in zake ziekte en gezondheid, lijken meer dan ooit nodig.