Van parentificatie is sprake als een kind de verantwoordelijkheid op zich neemt voor het welbevinden van een ouder. In de behandelpraktijk ontmoeten we regelmatig volwassen patiënten die ooit zo’n bijzondere relatie met hun ouder(s) hadden. Bijzonder, vanwege hun gevoel als het ware ‘de ouder van hun ouder’ te zijn geweest. Maar in het latere leven blijkt dat deze kleuring uit de kindertijd een palet aan psychische problemen als gevolg kan hebben: bij volwassen patiënten waar het in de jeugdjaren heeft gespeeld, bij volwassenen wier kinderen het nu ‘overkomt’ en bij kinderen en jongeren die er in het heden mee te maken hebben.

Toch blijft herkenning ervan in de praktijk vaak lastig, terwijl deze vroege systeemdynamiek en de verinnerlijking daarvan vaak meespeelt bij ernstige zelfwaarderingsproblematiek, bij relatieproblemen of in waakzaam narcisme.